Rozdział 1. " Życie jest po to, by z niego korzystać "

  Światła, scena i forsa. Można by przypuścić, że tylko to jest ważne dla ludzi w XXI wieku. Szelest kolejnej wyrywanej z notesu kartki i pstryknięcie długopisu. Kolejne pociągnięcie po "brudno białej" kartce i...JUŻ ! Spojrzałam z zadowoleniem na swoją pracę i odłożyłam na etażerkę obok łóżka.
- Skończyłam - odrzekłam zadowolona - Skończyłam i wyślę go do tej gazetki. Jak się uda, to wygram w tym konkursie spotkanie z ładnym chłopakiem.
Damon przyjrzał mi się zakłopotany.
- No, wiesz jak dla mnie to jest trochę puszczalskie, nie uważasz ?
- Daj spokój i nie farmazonuj. Jestem ciekawa tego chłopaka. Zycie jest po to by z niego korzystać. - uśmiechnęłam się zachęcająco. On zmarszczył brwi, westchnął i z politowaniem na mnie popatrzył, bo mnie rozpierała wręcz ogromna radość i energia.
- A powiesz mi, dlaczego nie przeprowadzisz się do mnie z tego chorego domu ?
Teraz to i ja na moment zamilkłam.
- Słuchaj, Damon...jesteś moim przyjacielem i nie chcę Ci się wwalać na głowę - już miał przerwać, lecz ciągnęłam dalej - A poza tym tu jest moja matka i zamierzam jej pomóc z tym alkoholizmem.
Przytulił mnie ciepło.
- Jesteś kochana, że to robisz.
- Dzięki.
- A jak ty w ogóle wpadłaś na pomysł z tą gazetą ?
- CeCe mnie namówiła - odpowiedziałam beztrosko.
- CeCe ...? CeCe Middleton ? - powtórzył ze zdumieniem.
Cisnęłam w niego dziwnym wzrokiem.
- No...tak, a co ?
- Przecież ta cała CeCe jest strasznie nieśmiała.
- To moja przyjaciółka, ale to fakt. Jest nieśmiała.
- Kiedy idziesz na to..- udawał , że kaszle - Spotkanie?
- No nie wiem, dzisiaj o 16:22 ogłoszą kto wygrał.
- Twój artykuł o potrzebach społecznych ludzi na pewno wygra. - zaśmiał się - Dobrze, że dopiero dopisałaś szczegóły i wysłałaś.
Dałam mu pięściaka w ramię.
- Nie kłam, na pewno nie wygram.
- No już dobra, ale mówię prawdę.
Spojrzałam na zegarek. 16:18.
Zaczęłam piszczeć:
- Jeszcze 4 minuty !!!!
-------------------------------------------------------------------
- A spotkanie wygrywa....Katherine Davenport !!
Uścisnęłam z podekscytowania przyjaciela, który był nieco niezadowolony.
- Spotkanie ma się odbyć o 18.00 w głównym parku - ciągnął dalej głos w radiu.
- Dobra, to ja no wiesz lecę..Zostawiam Cię - rzucił Damon, więc pożegnałam go całusem w policzek i poszłam szukać ciuchów.
Wygrzebałam jakoś po 15 minutach i założyłam to:

Włosy rozczesałam i rozpuściłam. Cholernie długie.
Założyłam jeszcze czarne Lity i przejrzałam się w lustrze.
- Perfekcyjnie. - zachichotałam sama do siebie.
Zastanawiało mnie jedno.- Kim jest ten chłopak? Może go znam? Czy jest ładny? Może okaże się fajny ? A może przeciwieństwa tych rzeczy ?
Musnęłam usta błyszczykiem, potraktowałam rzęsy maskarą pogrubiającą i zbiegłam na dół ku wyjściowym drzwiom.
- Ej! Gdzie idziesz mała suko ?! - usłyszałam głos pijanej matki.
- Nie twój zasrany biznes - rzuciłam oschle i wyszłam zamykając z hukiem drzwi.
------------------------------------
Jest Park. Jest jesień. Jest kur*a zimno ! Ten chłopak spóźnia się 15 minut. Stoję dalej, chociaż wiatr dmucha nerwowo zimnem w moją skórę. Zobaczyłam kogoś w oddali.  Spojrzałam na niego od góry do dołu.
- Niezły przystojniak..- wymamrotałam do siebie zachwycona chłopakiem. Pierwsze dobre wrażenie -  zaliczone.
Podszedł do mnie i uśmiechnął się. To spadło na mnie jak grom z jasnego nieba.
- Wygrałam randkę z Nathanem Sykesem ?
- No raczej.
Wyciągnęłam rękę.
- Ja jestem Kat..
- Katherine Davenport, wiem - dokończył za mnie wystawiając mi język.
-  Och, daj mi być kulturalną..
Roześmiał się dźwięcznie.
- Masz ochotę się przejść ?
- Jasne.